Przejdź do głównej zawartości

Nieprawidłowości w badaniach klinicznych

Autor: Marcin Waligóra


Z przyjemnością informuję, że w czasopiśmie "Science and Engineering Ethics" wydawanym przez Springer właśnie ukazał się mój artykuł pt. Failures in Clinical Trials in the European Union: Lessons from the Polish Experience.
(DOI 10.1007/s11948-012-9400-9)

W artykule analizuję wyniki  raportów NIK dotyczących m.in. nadzoru nad prowadzeniem badań klinicznych w Polsce. Zastanawiam się także które z nadużyć przedstawionych przez NIK są wynikiem zwykłego łamania prawa, które zaś mogą mieć głębsze, strukturalne przyczyny. Ten polski kazus jest punktem wyjścia do analizy skuteczności wdrażania dyrektyw unijnych. Wykorzystuję go także do zestawienia z podobnymi badaniami prowadzonymi w krajach Europy Środkowej i Wschodniej.

Niektóre tezy artykułu były prezentowane i przedyskutowane w 2011 r. na konferencji organizowanej przez the European Society for Philosophy and Healthcare w Zurichu. Praca nad ostateczną wersją artykułu była wspierana przez Narodowe Centrum Nauki (grant Sonata 2,  DEC-2011/03/D/HS1/01695).

Ministerstwo Nauki wykupiło opcję Open Access dla wszystkich autorów afiliowanych w polskich placówkach badawczych i publikujących w czasopismach Springer, dzięki temu artykuł jest ogólnodostępny.


ResearchBlogging.org
M.Waligora (2012). Failures in Clinical Trials in the European Union:Lessons from the Polish Experience Sci Eng Ethics DOI: 10.1007/s11948-012-9400-9

Etykiety

Etykiety:

Popularne posty z tego bloga

Protokół z Groningen

Autor:
W czasopiśmie Medycyna Wieku Rozwojowego (1) pojawiły się niedawno opracowane przez zespół lekarzy, psychologów, etyków i prawników Rekomendacje dotyczące postępowania z matką i noworodkiem urodzonym na granicy możliwości przeżycia. Jak pokazują badania, wielu lekarzy pracujących na oddziałach intensywnej opieki neonatologicznej podejmuje decyzje o rozpoczęciu lub przerwaniu terapii noworodków urodzonych na granicy przeżycia (2). Decyzje takie są związane z wieloma dylematami etycznymi. Gdy byłem ostatnio w Holandii, a dokładnie w Groningen, przeglądałem tamtejszą prasę, w dzienniku NRC-Next z 17 stycznia zaciekawił mnie wywiad z Borem Verkroostem, mężczyzną, który, cierpi na rzadką chorobę Epidermolysis Bullosa (EB), czyli pęcherzowe oddzielanie się naskórka. Choroba ta charakteryzuje się powstawaniem pęcherzy w obrębie naskórka, błony podstawnej lub skóry właściwej. Pęcherze te powstają na skutek np. dotyku i są bardzo bolesne. W dalszym rozwoju tej choroby mogą stać się przyczy...
Czytaj więcej

Refundacja do decyzji NFZ

Autor:
Ile powinny kosztować leki? „Najmniej jako to możliwie” - można by zaryzykować odpowiedź i uzasadnić ją w sposób następujący. Zdrowie jest szczególnego rodzaju dobrem, takim dobrem, które, jeśli to możliwe, powinno być w jak największym stopniu wyłączone ze swobodnej gry rynkowej. Każdy powinien dostawać jak największą ilość zdrowia. Oczywiście zdrowia nie można ot tak sobie rozdzielić. Dystrybuować możemy tylko te dobra, które na zdrowie mają bezpośredni lub pośredni wpływ, na przykład opiekę medyczną, leki, wodę pitną itd. Dochodzimy zatem do pewnego rynkowego paradoksu. Zwykle jest bowiem tak, że dobra, które są bardzo pożądane, a których podaż jest ograniczona, są drogie. Zdrowie uznajemy zaś za jedną z największych wartości, a jednocześnie sądzimy, że należy za nią płacić jak najmniej. Zastanówmy się jednak, co dokładnie może znaczyć odpowiedź „możliwie jak najmniej” i czy rzeczywiście wynika ona z twierdzenia, iż zdrowie jest wartością fundamentalną. Po pierwsze możemy zapyt...
Czytaj więcej

Prywatność w szpitalu

Autor:
Życie rozpieszcza chyba tylko nielicznych, w każdym razie bywa tak, że i bioetyk musi poleżeć przez kilka dni w szpitalu. Leży więc obserwuje i przysłuchuje się. Oto grarść obserwacji, swego rodzaju sprawozdanie z obserwacji uczestniczącej. Świadectwo naszej szpitalnej kultury. Szpital, w którym rzecz przebiega jest duży, duże jest miasto, w którym szpital się znajduje. Co więcej, jest to jednostka leczniczo-akademica. „Pacjent przed przyjęciem dostaje numer MIP – medyczny identyfikator pacjenta – swego rodzaju broń, dzięki której może ochronić swoją prywatność: jeśli ktoś chce dowiedzieć się czegoś o zdrowiu pacjenta musi znać jego numer MIP. Znając MIP mogę np. zadzwonić i zapytać, czy taka a taka osoba została przyjęta na oddział” - taką informację dostaję od pani, która wypisuje kartę przyjęcia. Następnie otrzymuję do wypełnienia formularz A4; muszę podpisać w kilku miejscach; zgoda na leczenie, zgoda na udzielanie informacji osobom, które np. dzwonią i chcą się dowiedzieć, czy je...
Czytaj więcej